mój utwór stworzony kilka ładnych lat temu, kiedy to jeszcze pałałam młodzieńczą nieodwzajemnioną miłością a teraz kiedy jestem w stanie, w którym jestem, pasuje mi to do moich przemyśleń na temat bliskości

***
dotykając cudu
czując przyjemne ciepło
słysząc bicie serca
mieć wrażenie,
że życie jest tu i teraz
"na zawsze i na wieczność"
być pewna.
dotykając cudu
być z Tobą

 

"Liczę na ciebie"



liczę na okruchy miłości
i na serce gorące
bo wiem że w nim
odnajdę swoje miejsce
tak jak ty w moim

liczę na łaskawość wzroku
na oczy błyszczące
bo widzę w nich
swoje odbicie
tak jak ty w moich

liczę na ciepły głos
i słowa kojące
bo słyszę ich brzmienie
i magię płynących słów
tak jak ty z moich

liczę na ciebie
wiem że się nie zawiodę
jesteś moim spokojem
westchnieniem w ciszy
uśmiechem
duszy


autor: kazap


19.05.2003.

"Aniele złoty"

Aniele złoty, w przepięknej sukience
na chwilę tylko dotknąłem Twe dłonie
i wybacz proszę , bluźniercze me serce
i tylko szepcząc westchnieniem Cię gonię

Aniele cichy , ze smutkiem na twarzy
gdy kibić Twoja niczym nimfy szyja
za Ciebie zbierać cięgów Twoje razy
za Ciebie, która mi się śniłaś .

Aniele pełny prostej cichej dumy ,
wezbrany żaglem okręt ku Cię płynie
przy Tobie zawsze chwileczka zadumy
przy Tobie szepcę Twoje jasne imię .

Aniele ciepły w kasztanowych włosach
łzą w oku okraszony , niby brylancikiem,
dłonie nasze splecione przebierają w losach
co nam przeznaczone, to w nas nie zaginie.

autor: bigos

 

Mikro dusza

niewielkie wymagania
splecione w umyśle
naciągnięte do granic
beznadziei

czasem jakiś błysk
na chwilę je posegreguje
ułoży w cichą modlitwę
do niego

czasem ich splot
jest bardziej skręcony
i ból wyżyna
się na twarzy

oczy szukają wytchnienia
oddech staje się zdławiony
krzyk uwiera w gardle
a myśli są słabe

jest malutka furtka
zaklęta przez złoty krąg
jak pieczęć
jak zamek z tytanu

jest wytrych
lecz otwiera tylko z tamtej strony
to ona
ta spełniona

 

Biała sukienka

Znów Cię widziałem,
W białej sukience niczym powiew letniego wiatru,
przeszłaś obok mnie delikatnie uśmiechając się marszcząc kącik ust.
Tak rzeczywista i nie uchwytna a zarazem tak prowokująca.
Jak anioł który swa bielą chciałby przykryć cały świat.
Jak na scenie gdy rola ma się ku końcowi,
stałem oniemiały z wrażenia a zarazem nie chciałem zakończenia spektaklu.
Czułem jak w milczeniu powiedzieliśmy sobie wszystko,
wszystko to czego nie da się powiedzieć słowami.
Znękany swoimi myślami odszedłem i
udałem ze tego nie widzę ,bo po co?
I tak nie jest dane być nam razem.................
M.Jankowiak